Οι επόμενες μέρες πέρασαν γρήγορα και ενώ ο Γιάννης φαινόταν ώριμος και ευγενικός μαζί μου εγώ κρατούσα απόσταση ασφαλείας. Ένας ολόκληρος μήνας πέρασε μέχρι που μία Παρασκευή απόγευμα στο σχόλασμα από τη δουλειά μου είπε <<Κώστα τι θα ΄λεγες να πηγαίναμε να πιούμε ένα καφεδάκι, φαίνεσαι καλό τυπάκι>>. Ένα χαμόγελο δημιουργήθηκε στο πρόσωπο μου, μα κράτησε πολύ λίγο! <<Εεε ξέρεις η γυναίκα μου κόλλησε μία χαζό-ίωση και επειδή δε νιώθει πολύ καλά λέω να πάω νωρίς σήμερα να τη παρηγορήσω>>, είπα κοιτώντας τα παπούτσια μου γεμάτος ντροπή για αυτή την ανιαρή δικαιολογία. Γυρνώντας σπίτι αγκάλιασα τα παιδιά μου, φίλησα τη γυναίκα μου, που τόσο πολύ αγαπούσα, είπα πως η δουλειά ήταν πολύ δύσκολη και θα πήγαινα να κοιμηθώ νωρίς σήμερα, κάτι το οποίο τους εξέπληξε μιας και ήταν μια νεόφερτη συμπεριφορά. Όσο και αν προσπαθούσα δε μπορούσα να κλείσω μάτι! Μεταπηδούσα από τη μία σκέψη στην άλλη σαν μπαλάκι του πινγκ-πονγκ. Γιατί να τον αποφύγω έτσι αφού μου συμπεριφέρεται τόσο καλά; Γιατί δε ξεχνάω όσα έγιναν είκοσι χρόνια πριν;
Το πρωί ξύπνησα με έναν φρικτό
πονοκέφαλο και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάρω ένα παυσίπονο. Η μέρα στη
δουλειά κύλισε ομαλά με εμένα να εκτελώ τα καθήκοντά μου κατά γράμμα. Ξαφνικά,
τρείς ώρες πριν το σχόλασμα το αφεντικό βγήκε ορμητικά από το γραφείο του και
μας ενημέρωσε πως σήμερα θα σχολούσαμε νωρίτερα και αν δεν έχουμε δουλειές στο
γραφείο μπορούμε να φύγουμε. Όταν έφτασα σπίτι σκέφτηκα πόσο καιρό είχα να βγω
με την οικογένεια, έτσι αποφάσισα να τους πω να κάνουμε μία βόλτα στο τοπικό
πάρκο της περιοχής. Στο δρόμο πετύχαμε τον Γιάννη που είχε βγει για περίπατο με
την οικογένεια του και τον σκύλο του, φαινόταν πολύ ευτυχισμένος και έπειτα από
έναν σύντομο διάλογο, πρότεινε να κάτσουμε σε ένα παγκάκι οι δύο οικογένειες να
γνωριστούμε. <<Η γυναίκα σου φαίνεται καλά, χαίρομαι που ανάρρωσε
γρήγορα>>, μου είπε. <<Ναι ευτυχώς η ίωση κράτησε μόλις ένα 24ωρό
και επειδή σπάνια έχει τόσο καλό καιρό, τη ρώτησα αν ήθελε να περπατήσουμε στο
παρκάκι>>. Η ώρα πέρασε πολύ ευχάριστα και το κλίμα ήταν πραγματικά
φιλικό, οι δύο οικογένειες ήρθαν πολύ κοντά, μέχρι που η γυναίκα μου χαριτωμένα
είπε <<Αγάπη μου γιατί δεν πας με τον Κώστα για καμιά μπύρα θα προσέξουμε
εμείς τα παιδιά>>. Έτσι και εμείς πήραμε τον δρόμο για τη δημοφιλέστερη
μπυραρία της περιοχής.
2/3
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου