Χορεύοντας με τις Αναμνήσεις

συγγραφέας: Emi

            <<Προσλαμβάνεσαι>>, μου είπε με ένα χαμόγελο στα χείλη. Σφίξαμε τα χέρια και έπειτα γεμάτος υπερηφάνεια κατέβηκα τα σκαλιά της εταιρείας. Όταν έφτασα στο ισόγειο με περίμενε μία ψιλόλιγνη γυναίκα με μία κοντή και προκλητική φούστα και γυαλιά κόκκινα που ταίριαζαν με τα καλοσχηματισμένα της χείλη. <<Από εδώ>> ,μου είπε κουνώντας το δάχτυλο της. <<Εδώ είναι ο χώρος για τον σχεδιασμό των προϊόντων και από εδώ ο χώρος αναδιάταξης και συγκρότησής τους>>. Έπειτα μου έδειξε τους εκτυπωτές και την καφετιέρα που θα ήταν η βασική μου δουλειά για το επόμενο τρίμηνο. Μου είπε να περιμένω, έτσι εγώ κάθισα σε μία δερμάτινη πολυθρόνα που βρήκα και άρπαξα ένα περιοδικό από αυτά που είχε το καλάθι δίπλα από το τραπέζι αναμονής. 

         Έπειτα από δέκα περίπου λεπτά η πόρτα άνοιξε και δεν πίστευα στα μάτια μου! Ήταν ο Γιάννης, ο πρώην συμμαθητής μου από το γυμνάσιο. Αχχ πόσο πολύ τον μισούσα, δεν περιγράφεται! Μου είχε κάνει τη ζωή κόλαση, με κορόιδευε για το ύψος μου, μου πετούσε χαρτάκια μέσα στη τάξη και το χειρότερο … κάθε φορά στο πρώτο διάλλειμα ερχόταν απειλητικά προς το μέρος μου και μου άρπαζε το κολατσιό. Όλες αυτές οι αναμνήσεις αιωρούνταν ανεξέλεγκτες στο κεφάλι μου μέχρι που μου έδωσε το χέρι του. Είχε αλλάξει πολύ οφείλω να ομολογήσω, ήταν ψιλός γύρω στο 1,90 λεπτός, σκυθρωπός με μαλλιά αραιά και γυαλιά μαύρα που με το ζόρι στεκόντουσαν στο μικρό και ζαρωμένο του κρανίο. <<Καλησπέρα, είμαι ο Γιάννης και από σήμερα θα είμαι ο υπεύθυνος για την ένταξή σου στην εταιρεία, για αυτό ότι απορία έχεις μπορείς να απευθυνθείς σε μένα>>, μου είπε ακουμπώντας τον ώμο μου φιλικά. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι δεν θυμόταν ποιος ήμουν και αυτό με καθησύχασε λίγο. 

1/3

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ